Eskiden, çoook eskiden dondurma yerken mutlu olurdum. Olur muydum? Bilmem çocuksun ya öyle şeylerden mutlu olursun herhalde.
Çocuk aklınla canın sıkılsa bir şeye, kafan bozulsa falan, verirler eline dondurmaydı şekerdi çikolataydı tatlı bişeyler, hooop yüzün güler anında.
Dondurmacı abi show yaptı, gül şeklinde sundu balkaymak dondurmamı. Bir süredir yaşamımı iyidiyetli olarak sürdürüyorum. Yani dondurmadan da öte yasağı delmenin tadının bile çok güzel gelmesi lazımdı.
Üstelik kendimi mutlu etmek için almıştım dondurmayı.
Mutlu oldum mu? Hayır.
Sonuç: Ya ben çok mutsuzum bu aralar, ya da gerçekten fazlasıyla iyidiyetli biri oldum.
Not: Bu yazı da çok depresif oldu zaten.
Boş Vaad: Belki koca bir tepsi baklava yesem mutlu olurum, o zaman da söz bu yazıyı daha farklı olarak yeniden yazarım.
Dondurma: Balkaymak değil ama sakızlısı şahaneydi.
Künefe: Yazıyla hiçbir alakası yok, zaten ne zamandır da yemedim. Ama kendisini anmadan da geçmek istemedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder